Üç Deyince Sayın Okuyucu

üç deyince sayın okuyucu

-fonda ferdi tayfur var bu gece sayın okuyucu..

biraz Ferdi baba , biraz Asya , biraz İlyas , biraz gözyaşı olacağız bu gece..

mikrofonun yoktur bilirim sayın okuyucu o yüzden al eline saç fırçanı üç diyince bana sor diyoruz ferdi babanın efkarından hemen önce..

üç deyince Asya'nın gözyaşları oluyoruz , üç deyince İlyas oluyoruz ya da boş verin İlyas'ı siz en iyisi Cemşit olun.. biraz kaygılı , çokça korkulu..

üç deyince gözyaşı oluyoruz.

üç deyince hüzün oluyoruz.

üç deyince daldan kopan yaprağız.

üç deyince aşığız sayın okuyucu.

başlayın saymaya

birazdan yalnızlığı soracağız ferdi babamıza

uykusuz geceleri soracağız daldan ayrılan yaprağa

acıyı soracağız, hemen ardından emeği Asya'ya..

şimdi dur sayın okuyucu , kapat gözlerini.. Hayır hayır dişlerini sıkma öyle .

üçten sonrayı düşün hemen şimdi.

ağlayabilir misin sayın okuyucu ?

zor günler için sakladığın bir kaç damla gözyaşı var mı mendilinde ?

ya da boşver sayın okuyucu git ve uyu.

ben sizin yerinize ağlayacağım bugün , az önce hasbıhal ettim ferdi babayla..

sonu gelmez yolları sordum , yaşanmamış yılları ..

cevap yok sayın okuyucu şimdi git hemen uyu bu sebepten.

Asya'nın çamura bulanmış al yazmasını alıp geliyorum bende .

9'uncu Senfoni

Şizofrenmişim ben

Olmayan insanlarım varmış

Herkesin var dedim

Benim yok dedi doktor

Doktor bugün

Gerçekleri söylemiş bana

Hazırmışım güya

Eğlenceli insandım ben

Yalnız da eğlenirdim

Gerek yoktu kalabalığa

Neyse

Oturur batak oynarız artık

Kendi insanlarım var benim

Ölüm var dedi doktor bugün

Cenaze arabasının ardından

Doktor çok şey biliyordu

Ben de mi ölecektim?

Ya ölmezsem

Kendi insanlarım da mı ölecek

Herkesin kendi insanları var bence

İnsan neydi ki?

Ben neydim?

Niyeydim

Dantenin cehenneminin neresiydim?

Kimin insanlarındandım

İnsanları mıydım?

Doktor bira içelim dedi

Bu doktor da fakir adamdı

Fakirlikten anlayan adamdım

Ben ısmarladım

Dertlendik

Fıstığa paramız yetmedi

Her insan biraz insandı

Ben söyledim doktor güldü

Alem adamdı şu doktor

İnsan dediğin doktor gibi olmalıydı

Zaten bi o kalmıştı

Cenaze arabasının ardından

Bir gün binecektim o arabaya

İnsanlarım ardımdan rakı içerdi

Doktora bira içersin dedim kızdı

Senin yüzünden fakiriz dedi haklıydı

Her insan biraz zengindi

Ben hiç

Sanırım

Belki

Bence ben doktorun şizofreniydim

Umarım bir gün ölürüm

Cenaze arabasının ardından

Bakan olamam

Ağlarım

İçmeye giderim

Biraz değil çok içerim

Toplayanım olmaz

Sanırım sevdiklerim

Hayallerimde güzeller

Ben akıllarda çirkin

Şizofrenmisim ben bugün

Ölmemişim ben bugün

Yoklar Durağı

    Güneş büyürken yazıyorum çatıların arasından. Uyumadan yeni bir güne merhaba dediğim kaçıncı gün, bilmiyorum. Uyku tutmuyor artık gözlerimi, tutsa bile kaçıyor “O” gelince aklıma. Çünkü varım da yoğum da bir sevda olmuş. Sigaranın gömleğime sinmesi gibi ama daha farklı. Ruhuma sinmiş, kurtulamıyorum.

     Yakamoz belirdiğinde denizlerin üstünden, eskisi gibi görünmüyor yüreğime. Yıldızlara baktığımda gülmüyorlar bana. Çünkü artık yaşamıyor çiçeğim fanusumun içinde, hüzün çökmüş narin ellerine.

     Bir bir kayboluyoruz fincanımda eriyen şeker misali. Önce fotoğraflar siliniyor ardından numaralar… Sonra anlıyorum ki ruhum kayboluyor, anılar yok oluyor hatrımda, kokusu azalıyor, hislerim sıkışıyor kalbimin merkezinde, bir gün kararır elbet. Gittikçe sesi kısılıyor kulaklarımda, duyanı cehenneme sürükleyen bir ses bu. Kısıldıkça tırmanıyorum sevgisizlik cehenneminden. Ve öğreniyorum cehennemin bile sevilebileceğini. Ki elimde olsa cenneti yakardım sesi uğruna. Ama her şey gibi sesler de kayboluyor. Uzaklaşıyoruz bizden.

     Yoklaşıyoruz her gülüşümüzde. Oysa ben bir sana gülerdim en ücra sevgilerimde. Sahteleşiyor cümlelerimiz. İnsanlar tanıyoruz, yeni insanlar. Bir daha sevemeyeceğimiz… Her şey gibi sevgimizde yoklaşıyor. 

Kalabalığa Karışmak Vakti

Bazı manzaralar huzur vermez efenim. Bazı sorular hayır demeniz için sorulmuş ve canım'la süslenmiştir evet'e meyyaliniz artsın diye. İskarpinleriniz eskimez sanır gözlerinizi koşturursunuz bir çift gözde. Çocuklar cıvıldaşsın diye ömrümüzde türlü muziplikler yapar tvden gelen "Bugün Müjgan güzel bile değildi"yle bozarsınız büyüyü. Bozarsınız çünkü gerçekten Müjgan'ı ve hikâyesini bilirsiniz. Bazen zamanınız olmuyor efenim bir şeyleri yaşamaya. Olana kafa yorup onu dert ediniyorsunuz. Sanıyorsunuz ki o dert çözülse meseleniz kalmayacak kavganızla. Muazzam bir emekle dert ettiğiniz Müjgan bir gün usulca döndüğünde mahallesine -hadi ama saklamayın- bozuluyorsunuz içten içe. Kederden geçemiyorsunuz efenim, hep mi uzaklar adresiniz? Hep mi saatiniz on dakika ileri. Sahi geç kalınca hatırlamıyor musunuz o ileriyi on dakikayı? Birgün bir hikâyenizin olacağına olan inancınız ne durumda ya da? İnanınız efenim. Olmayacak şey değil. İskarpinleriniz eskimezden  evvel çıplak ayak yürüyün ya da artık yetişemeyen olmayın. Saatlerinizi tam da olması gereken yere getirip karışın kalabalığa. Bu arada gözlerinizi martılara emanet etmeyin efenim sizden habersiz çok uzaklara götürebiliyorlar. :)

-Müzeyyen Sivriburun