Son Zamanlar

Mahcup sevdalar ektim sayfalarıma,
Henüz
Yitirilmemiş bedenlere değdi elim.
Güvenmekti güvenmenin yarısı,
Yarası siz.
Siz hep gittiniz.

Kalan benler de sağ olmadı hiç,
Ben bu hayatı yaşamadım hiç,
Son zamanlar geçirdim ömrümde.

-Oğuzhan Serhat Yanık

Çilingir

Bana damdan düşen birini getirmeyin

Sevgilisi terk etmiş birini getirmeyin

Her şeyini kaybetmiş birini de

Şiir seven birini hele hiç

Bana rakı getirin

İçimiz şenlensin

Gelmesi gerekenler bir bir damlar sofraya

Kanserden ölen romantik filmler

Kaybeden edebiyatı ve çay

Ve kuşlar uçuyorlar

Yağmurlu bir İstanbul sabahı

Bana sessiz bir dam getirin

İçimiz açılsın

Teselli cümleleri, biz varız olsun bee

Bana daha iyisi mi yok

Anason kokarken sofralar albayım

Kelimelerin de içine sıçtık

Kuşlar, kız kulesi ve eşliğindeki çay

Ah İstanbul

İstanbul olalı hiç görmedi böyle zul

Kanser etmeyin de haydari getirin

İçimiz yanmasın

Dost muhabbeti gönül sefası getirmeyin

Ne gideni ne de kalanı getirin

Derdini anlatacak kelime olmadığından

Anneee diyen çocukları bulun getirin

Şekerler verelim hepsine

Sen çok yakışıklısın diyelim

Sen çok güzelsin

Sen çok can yakarsın

Sen doktor ol

Sen basketbolcu ol

Sen bizim kızımız ol

Sen şarkıcı ol

Şu ol bu ol her şey ol

Birine de insan ol demeyelim

Sizden sonra ne zor şey şu insan olmak

Değerli abilerim.

Gözlük ve fular takarak

Kabede fotoğraf çekilerek

Ev araba kariyer sahibi olarak

Mezar taşına özledik albayım yazarak

Kafkayla kız düşüyor mu diyerek

Ama doktor olarak.

Anlamayarak hissetmeyerek

Kelimeler işte birazcık yetseydi

İçimiz bu kadar çürümezdi

Bunları konuşmazdık

Oğuz'lar Nazım'lar Edip'ler olmazdı

Masamıza yarım ekmek

Biraz da mandalina getirin

Şiirler atlar çaylar ve sevgililer ve kuşlar getirmeyin

Kelimeler getirin içten, saf ve masum

Kelimeler işte birazcık yetseydi

İçimizdeki bu savaşlar son bulurdu

Şarkılar şiirler ve Van Gogh olmazdı

Bach bile olmazdı işin garibi

Bitmedi daha kötüsü de var

Rakı olmazdı

İçelim o zaman abilerim

İçimizdekilere

Arkadaşlarımıza

Sevdiklerimize

Geceye ve karanlığa

İçimizde kalanlara

Dile getiremediklerimize

Gözümüze batanlara

İçimiz kuruyana kadar içelim

-Hakan Kayhan

4 Şubat-2

Hikayenin sonu artık!

Yüzlerce yıkık hayalin eşiğinde

Yine aklıma düşen bir çiçek

Düşüncelerle taçlandırır

Gecelerimi.

Geceler ki sonu gelmez,

Yollar uzun uzadıya karanlığa gider.

Sitarem ölümü bekler,

Şu fani ömrümde.

Bir ömür ki yaşanmalı

Tüm güzellikleriyle.

Güzel şeyler de biter,

Ölüm kalır.

Şu fani ömürde. 

Diken

Sürmezdi elem marpuçta

Dudağı değen

Tebessümü olunca.

ve

Sardığında güneşi

Sarı saçları,

Ürperirdi insan,

Dikenleri tüy tüy.

Bülbülü seven tüyüne katlanır elbet,

Ya dikeni kim sevecek?

Ben,

Bir ömre sevda diken.

Derdime sevda olan

Ruhuma ermez asla.

Güzel gölnünde bir göz,

Göz, gözümü görmez.

Değirmen

Düşülmez düşlerin pençesinde

Bir ağıt vakti

Çöktü üzerime Karadeniz

Kara kara

Gözüme derman olan

Gönlüme şubat

Dondum gölgesine

Yaşamaz oldum

Yıldızım parlardı,

Bakınca geceleri arşa

Aşamadım

Alçaldım.

Dönmez bu değirmen

Sürmez bu yol

Durdu dünya

Ben vazgeçtim.